Chiang Mai Nachttrein Avontuur

Hallo hallooo lieve allemaal,

Geen zorgen: dit is een relatief kort verhaal(tje)! 

Dag 7: Reisdag Kanchanaburi – Bangkok – Chiangmai 

Na de laatste nacht in Oriental Kwai Resort werden wij op tijd wakker om onze tassen dicht te ritsen én zodat wij nog heel eventjes aan het zwembad konden liggen. We fristen ons op, checkten uit en aten onze laatste lunch aan de River Kwai. Er stond een lange reisdag voor de boeg. Met een (vee)-taxi werden wij na 30 minuten met al onze tassen op Kanchanaburi Bus Station pontificaal in de hectiek gedropt. Er stonden allemaal minibusjes klaar voor vertrek met daaromheen schreeuwende Thaien die ons uiteraard stuk voor stuk in hun minibusje wilden lokken. Uiteindelijk belandden we in het juiste busje dat ons in om en nabij 3,5 uur naar het juiste bus station in Bangkok zou brengen. We zaten samen tegen elkaar met onze tassen (waarvoor wij een extra stoel moesten betalen) achterin het minibusje geprakt/geplakt. 

Direct hadden we door dat we een halve tamme van een minivan-chauffeur hadden getroffen. Deze vent reed overal zo hard mogelijk, zo nodig over vluchtstroken, door kuilen én over drempels. Hij reed zo hard over een drempel dat wij een klap van jawelste in ons rug kregen en waarna wij een intens KRRIIIIEEEEEEEEEKKKKKKKKK geluid hoorde. Alsof de halve onderkant van die minivan eraf was geslagen. Klonk. Niet. Goed. Ik keek uit de achterruit en zag een streep over de weg vanonder ons busje komen, zoals een krijtje op een schoolboord. Alle passagiers keken elkaar met grote geschrokken konijnen in autolicht-ogen aan. De chauffeur en zijn bilmaat stapte uit om de schade te beoordelen. Hij kroop onder de auto, we hoorden wat gerammel, waarna hij met een pijnlijk gezicht en flink met zijn hand schuddend onder het busje vandaan kwam. Die guy had gewoon met zijn blote hand een of ander heet onderdeel teruggeduwd en waarschijnlijk ontzettend zijn hand verbrand. Het leek hem verder niet te deren, hij reed ‘gewoon’ verder zoals hij eerder al reed… Ik keek op de klok: nog 1 uur in dit busje. Dat gingen wij overleven! 

Bij het zuidelijke busstation van Bangkok werden wij en onze bagage uit het busje gegooid. Joe wilde een GrabTaxi bestellen, maar het pickup-point was helaas aan de andere kant van de weg. In Bangkok kun je niet zomaar over steken, nee: je moet door middel van een soort viaduct OVER de wegen heen. Dit betekende dat wij en onze tassen een paar trappen moesten trotseren. Geen punt, wij bikkels beukten in één keer naar boven. 

Door de Taxi-Thai werden wij naar het treinstation gebracht. Het was (pas) 15:30 uur, onze trein zou vertrekken om 18:10 uur, waarschijnlijk konden wij instappen om 17:10 uur… Hmmm wat nu?! Naast ons verbazen op dit station (waar de monniken gewoon rondliepen en hele volksstammen op paarse stoeltjes naar de Koning van Thailand kijkend op hun trein wachtten) scoorden wij bij een klein supermarktje wat survival-snacks / drinks. De tijd ging best snel en om 17:00 uur gingen wij richting onze trein. Hoe was het ook mogelijk: onze wagon was de één-na-laatste (van de 16; best lange) wagons. Ach we liepen toch zo soepel met onze backpacks, dus dit was een eitje! 

’s Nachts reizen is een hele belevenis en ook nog eens super efficiënt: het bespaarde ons een hotelovernachting en heel veel tijd! Nieuwsgierig naar dit nachttrein-avontuur stapten wij in. Onze stoelen waren snel gevonden en nadat wij een paar vadsige Fransen (van onze stoelen dus) weg hadden gebonjourd konden we eindelijk neerploffen. Toen de trein zich langzaam maar zeker volledig vulde met (voornamelijk buitenlandse/niet-Thaise) passagiers, konden we eindelijk vertrekken. Nadat onze gekochte treinkaartjes door een delegatie van 4 conducteurs werden geknipt, kon de (soort-van) relax-modus aan: de koude colaatjes werden opengesist, we keken een filmpje af, snoepten van onze snacks en zagen het buiten donker worden. 
 

Rond 19:30 uur werden de eerste treinbanken getransformeerd door een Trein-Tover-Thai tot heuse (redelijk comfortabele) stapelbedden. Ik had het onderste (ruimere) bed geclaimd, aangezien deze donkerder was, ik niet zo’n goede slaper ben en Joe werkelijk overal waar hij ook maar zijn hoofd tegenaan kan leunen direct ligt te snurken. Los hiervan heb ik natuurlijk veel meer lengte dus recht op het grootste bed (grapje schat :p). 

In ons stapelbed speelden we fanatiek een potje Phase10. Toen de trein inmiddels in plaats van passagiers een snurk-orkest vervoerde (geleid door onze Franse vriendin in naastgelegen stapelbed), besloten wij ook maar onze oordoppen in te pluggen en een poging tot slapen te doen… Zzzzzzz slaap lekker! 

’s Ochtends vroeg werden we vanzelf wakker door het schijnende zonnetje door de gordijntjes en de vele langs strompelende slaperige mensen (naar wc/wastafel). We kregen flashbacks naar onze basisschool-groep-8-kamp avonturen. Super grappig! Binnen no-time werden alle stapelbedden door de Trein-Tover-Thai onder handen genomen: het was weer een hele ‘normale’ trein. 

Om 07:20 uur kwam onze trein ‘eindelijk’ aan op het treinstation van Chiang Mai. Hier zochten wij een taxi en werden gedropt bij ons hotel. We hadden ontzettend veel geluk, want onze kamer was al klaar (om 08:00 uur ipv 14:00 uur)!! Wat een meevaller!! Nadat we ons hadden opgefrist begonnen we weer aan een nieuw avontuur op zoek naar (een ‘normaal’) ontbijt (lees: geen gefrituurde noodles met inkvis om 08:30 uur ’s ochtends… 

Hoe ons avontuur in Chiang Mai verder verliep, lezen jullie in ons volgende reisverhaal! Houd je mail dus in de gaten! 

Veel liefs, 

Rob & Joe