Chiang Mai’s Magic Maniac Monk’s Trail

Holaaaa,

Daar zijn we weer! (: Onze huidig beschreven ervaringen zijn inmiddels al enkele dagen oud, maar dat mag de charmes ervan absoluut niet drukken. We lopen wat achter, maar het is écht te bedoeling om onze hele reis te beschrijven (zo nodig vanuit het, zo hebben wij gehoord, regenachtige en koude Nederland). Zoals jullie inmiddels hebben gemerkt lukt het mij niet om kort (MAND) van stof te zijn, dus ik ben gewoon gestopt met proberen. Mijn verhalen zijn nu eenmaal beeldend en met juicy details geschreven.. Misschien zorgt het ervoor dat jullie volgende vakantiebestemming Thailand wordt…

Reisdag 8: Kennismaking met Chiang Mai

Het vorige verhaal eindigde met de zoektocht naar een ‘normaal’ ontbijt. Nadat wij ons hadden opgefrist en een stukje de stad in liepen, is dat zeker gelukt: lekkere verse fruitshakes bij een populaire ‘Juice-bar’. Eigenlijk gingen we voor de ‘smoothie-bowls’, maar de smoothie-bowl-thai had zich waarschijnlijk verslapen (ofzo). Hier komen we op terug! 

We hadden nog een hele dag voor de boeg, dus besloten direct Chiang Mai’s 2 belangrijkste centrale Wats (tempeltjes) te tackelen (aangezien we toch in Thailand zijn en dat gewoon een groot deel van het land is). Dus ik trok een lange flubber broek over mijn korte broekje heen en gaan met die banaan! 

Al cultuur snuivend keuvelden wij een beetje rond de tempels en bijbehorende gebouwtjes. Één van de tempels was anders dan andere tot-nu-toe-bezochte tempels. Het bestond uit een immens grote ruïne. Indrukwekkend om te zien hoe het er vroeger hoogst waarschijnlijk uit heeft gezien. Verder zal ik dit kort houden: je moet het gewoon gezien hebben (zie foto’s). 

Het (niet super zware) ontbijt maakte weer plaats voor wat maag-geknor. Op TripAdvisor zochten we een lokale Thai-Toko uit en gewapend met Google-Maps gingen we op zoek. Bij dit tentje stond er een rij buiten, waar je een nummerbord moest trekken en wachten op een krukje. Het restaurantje zelf zag er niet geweldig uit, maar we gingen ook voor het eten. We besloten te gewoon (mega zen) te wachten op onze beurt. Het wachten werd uiteindelijk beloond. Twee heerlijke bordjes (en weer een fresh fruit shake) werden voor onze neus neergeplant, waarna we konden aanvallen. Nadat de borden waren leeg gesmikkeld, betaalden we de goedkope rekening: nog geen 10 ekkies in totaal. Hier waren wij van plan zeker terug te komen!!

Totdat ik enkele uren later werd getrakteerd op een darm-orkaan en bijbehorend toilet-abonnement… Great… Toch maar niet terug naar dit tentje, jammer hoor… 

Reisdag 9: Magic Maniac Monk’s Trail

Tijdens de tijd dat wij de vorige dag (toch enigszins verplicht door bovengenoemde complicatie) in ons hotel verbleven, gaf ons tijd de mogelijk activiteiten uit te pluizen. Één van de avonturen die direct op ons to-do-lijstje werd genoteerd was de ‘Monk’s Trail’. Een stevige hike door de jungle naar Wat Doi Suthep (c. 1300 hoogtemeters), een tempel bovenop een berg met een belonend uitzicht over Chiang Mai. Aangezien de storm in mijn buik weer was gaan liggen, trokken wij redelijk vroeg (08:00 uur) vol goede moed onze bergstappers aan. Na een geadviseerd flink ontbijt, reed een taxi ons naar het startpunt van deze Monniken Route. Joe poseerde voor het eerste kiekje van onze hike, hier lachte hij (nog) breeduit.  

Het ging soepel en redelijk lang zonder kriebelende muggenbeten. We volgenden netjes de om de tientallen meters hangende (oorspronkelijk) oranje stof-lappen van de Monniks-gewaden. Aangezien de trail al lang bestaat, gingen sommige lappen stof volledig op in de natuur (zie foto). We hadden er lol in, lieten ons inhalen door gehaaste Thaien (wij wilden genieten van de mooie natoer) en maakten af en toe een gekke foto tussen al het groen. 

Op een gegeven moment was er een plek waar meerdere oranje lappen aan bomen waren geknoopt. Aangezien dit de aanwijzingen waren die wij tot nu toe waren gevolgd en het een mooi plaatje was, werden wij als vliegen op verse stront naar dit tafereel gelokt. Terwijl wij onze ogen uitkeken, kwam er een Duits-Insta-Stelletje langs lopen. Die meid flaneerde met haar sexy broek en een strik in haar wapperende haren en keek toch enigszins neerbuigend naar mij. Tja.. ik stond daar met mijn afritsbroek.. Ze liepen naar beneden en ik dacht nog ‘wat zijn die snel terug’. 

Wij vervolgden onze hike die met de meter steviger werd. De bebossing werd dichter, de omgevallen bomen namen toe en we klauterden ons rot. Ik vroeg mij af of we nog wel goed gingen, maar Joe had de vaart erin en stapte stevig door (we werden namelijk gevolgd door 2 Franse meiden en hij wilde zich niet laten kennen).Toch vond ik het vreemd.. ik had al even geen stoflappen meer aan bomen gezien.. Op een gegeven moment vond ik de moeilijksheidsgraad toch wel echt voldoen aan een abseil-cliff (en wij gingen nog steeds omhoog). Joe liet de Franse dames ons inhalen op aandringen van mij. Ik wilde graag even op onze vooraf gedownloade (voor offline-gebruik dus) kaart van de omgeving kijken (dat heb ik denk ik toch van jou pap..). En jullie voelen natuurlijk al lang aankomen..  Ooooops dat zag er NIET. GOED. UIT.. Ook de Franse meiden hadden intussen door dat dit toch niet helemaal de juiste route was.. 

Op de kaart konden we ons doel (de natuur-tempel) zien liggen. Er waren twee opties: we konden terug of gewoon nog een klein stukje doorlopen. We waren nu al zo ver gekomen.. dus dit konden we! Gelukkig konden we de Franse vrouwtjes voor laten gaan, om te kijken of ze wel levend beneden kwamen. Met gepuf, gekreun, geklim, geklauter en geglij kwamen we allemaal aan op de plaats van bestemming. We ploften direct op de eerste en beste rots: WATER. ZONNEBRAND. NU. Nadat we onszelf hadden herpakt, merkten we de mooie omgeving op. Wat een mooie plek! Ik ritste mijn pijpen aan mijn broek (heilig gebied) en we gingen op onderzoek uit. 

EN VERDOMD! (excusez le mot). Daar stonden Mr&Mss-Insta onder aan de trap, tussen de drakenkoppen ontzettend mooi te wezen voor hun Go-Pro statief. Potverdikkie, wat een ontzettende bitches! Zij hadden dus gewoon al eerder doorgehad dat ze het verkeerde pad waren ingeslagen en hadden gewoon NIKS tegen ons gezegd. Heel erg evil.. Dat zouden wij toch echt anders doen. Anyways: na 20 minuten wachten op hun fotoshoot konden ook wij eindelijk een fotootje schieten. Mooie plaatjes! 

Maar we waren er zeker nog niet. Dit was de helft. Ongeveer. We besloten door te pakken en onze hike te vervolgen. Het pad kreeg langzaam maar zeker meer weg van een oneindige natuurtrap, vol wortels en uiteraard ongelijke ‘tredes’. Poehh heeeey, niet normaal hoe zwaar dit was in de brandende zon. Joe had de ezel-spirit te pakken en sjokte van schaduwplekje naar schaduwplekje. Wel keken we onze ogen uit: de route was prachtig, maar PITTIG!

Er liep ons een (doorweekte) Thai ons tegemoet. De sympathieke-Thai sprak ons moed in: ‘You al amoot thel, ony thlee minute! You will see load, follow it!’
 

Dit zetje hadden we nodig, alleen klopte de ‘ony thlee minute’ niet he-le-maal. Uiteindelijk doemde daar in de verte als een oase in de Sahara ‘iets geasfalteerd’ op: the load! Ook bereikte het geluid van ronkende motoren onze oren. Wat een fijn geluid!

Onze voeten volgden dankbaar de harde ondergrond. De volgende oasewas een feit: een klein straat winkeltje met een vriezer én IJSKOUD water. Gulzig slurpten we een 1.5L fles leeg en maakten ons klaar voor de paar honderd meter naar de tempel: Doi Suthep. 

Aldaar werden we nog eens getrakteerd op een trap met 304 (!!!!) treden. YES, wat een feest! NOT!! Maar bikkels als wij zijn verslonden ook deze 304 miezerige tredes binnen no-time. De tempel zelf was niet echt heel boeiend. Maar er was zeker een mooi uitzicht over Chiang Mai. 

In een van de gebouwtjes deelde een (echte) Monk met een verveeld gezicht ‘Holy Strings’ uit (alleen aan de mensen die betaalden uiteraard). Nou, ik wilde wel zo’n Holy String. Dat had ik wel verdiend. Nadat ik netjes het geld aan de Mopperige-Monk had overhandigd, begon het ritueel. Geheel onverwachts zwiepte hij met een soort roe (van sinterklaas) water op mij en hoe was het ook mogelijk: werkelijk VOL IN MIJN OOG! Uiteindelijk werden de touwtjes door iemand anders omgeknoopt, een Monk mag namelijk geen vrouwen aanraken. Omdat ik zeker weet dat Moesje dit land (met alle tierelantijntjes) geweldig had gevonden, heb ik het bandje netjes afgeknipt en zal ik het om een steentje geknoopt bij haar plekje leggen. 

Joe deelde mij vriendelijk doch beslist mede dat hij niet van plan was de route terug lopend af te leggen. Nadat we de 304 tredes waren afgedaald, namen we een zogenaamde Songtheaw. Oftewel een rode ‘taxi’ / vee-wagen. Met een stuk of 8 Chinezen (o.a. een vieze zwetende kale), zaten we achterin op de bankjes geprakt. Aangezien de opnieuw niet erg voorzichtige voortbewegende auto een stuk of 100 bochtjes aansneed (eufemisme), werd deze rit voor mij al snel een nachtmerrie. Vrij snel veranderde de laadbak in een BarfBak en moest Joe gehaast op zoek naar plastic tasjes. Het was echt verschrikkelijk… Joe aaide wel heel lief over mijn ruggetje maar het maakte het niet minder erg. Ook de ’s ochtends (inmiddels standaard) ingenomen reistabletjes mochten niet baten. 

Deze rit in de BarfBak heeft ons doen besluiten niet naar Pai te reizen. Dit is een stad wat nog verder in het Noorden ligt en waar je alleen kunt komen met een minivan over een weg met (houd je vast) 760(!!!!!!!!) bochten. Nee. Dat. Ging. Hem. Niet. Worden :( 

Toen we eindelijk terug waren bij het hotel, plonsden we nog even in het zwembad, lazen een boekje en dronken een biel. ’s Avonds liepen we (met lood in de benen) nog naar een Night Bazar. We knabbelden aan een pizza. Thaise pizza dus mwah maar een welkome afwisseling na heeuul veeuul lijst met cully. Hier werden we nog getrakteerd met een aantal extra stappen, omdat we verdwaalden. 

Uiteindelijk hebben we de dag vermoeid doch tevreden afgesloten met maar liefst 22.493 gelopen stappen én 16 kilometertjes (EN DUS NIET PLAT) in de beentjes. 

Thumbs up, right?! 

Liefs,

Rob & Joe 

-------------------------

HET TOETJE: 

Om onszelf een beetje te blijven vermaken tijdens de tempel-bezoekjes, bedachten wij (lees: Rob) een stimulerend spel: spot de Arie!

Blijkbaar hebben de meeste beesten/demonen/beschermgevallen van die tempels ook een keurig ontworpen detailleerde Arie. Erg geestig, haha!

DOEI!